Je blijft leren tekenen

Vakantie net achter de rug. De activiteiten bestonden uit 'voor elk wat wils'. En dus werd er ook op een van de vele miezerige dagen getekend. Maar is het wel zo handig om te tekenen naar de waarneming met jonge kinderen erbij? Ik vind dus van niet. Heb het wel even gedaan en de koters deden met plezier mee, hoewel ze boos werden wanneer de ander hun 'object' per ongeluk verplaatste. In dit geval voetbalpoppetjes en smurfen, die daardoor ineens een heel andere functie kregen. Van al dat stilstaan vielen ze bijna vanzelf om...

Van der Vaart zag er uiteindelijk nogal 'popperig' uit op de tekening. Bovendien was zijn lijf veel te klein ten opzichte van zijn hoofd. Had ik soms verkeerd gekeken? Of heeft de poppetjesmaker een aparte kijk op de verhoudingen gehad? Werd ik gewoon weer even voor de gek gehouden met die rare maten. Best grappig natuurlijk. Toch belandde de tekening uiteindelijk in de prullenbak. De kinderen hadden best leuk getekend, maar iedere keer als ze mijn werk zagen, ging het zelfvertrouwen achteruit. Ze gingen het namelijk vergelijken met hun eigen geproduceerde kunstwerk. Het oordeel naar henzelf was hard. Langzaamaan vonden ze dat wat zij maakten nergens op leek. Alle opbeurende woorden die ik kon vinden, maakten geen verschil...
Mijn kinderen zijn op een leeftijd gekomen dat ze het tekenresultaat gaan vergelijken met de werkelijkheid. Het 'weten' en het 'zien' komt met elkaar in conflict. Ze tekenen teveel symbolisch en zien vervolgens dat dat niet overeenstemt met de werkelijkheid. De lol is er dan heel snel vanaf!

Op een van de volgende dagen besluit Daniël dat hij visjes wil zoeken. Nee, niet geduldig wachten langs de waterkant totdat je eens beet hebt of met een netje scheppen. Vissen die je zelf eerst onbewust creëert; met kleurpotlood en een groot stuk papier. Hij tekent de lijnen dynamisch over het gehele papier. Lekker heen en weer zwalkend. Als hij daarmee klaar is, zoekt hij slakken en vissen in die tekening - en andere herkenbare vormen - en kleurt ze in. Een prachtig resultaat geeft dat. Het maakt hem 'los'.
Voor nu past deze vorm van tekenen beter bij hem.

En dat geldt ook voor mezelf. Ik besluit wat andere dingen uit te proberen. Niet om het resultaat, maar om te voelen wat het met me doet. Zo vond ik ooit arceren best leuk, vooral omdat je daarmee etsen kan maken. Daarna heb ik me er nooit meer aan gewaagd. Ik vind het fantastisch hoe sommige tekenaars met die techniek prachtige resultaten boeken, maar bij mij leidt het momenteel tot niets. En: ik wil het niet eens leren. Heb het geprobeerd, maar vind er niks aan. Dan moet je het dus ook niet doen. Een techniek of methode past dan niet bij je. Maar dat kan in een ander periode weer anders zijn. Arceren deed dus eigenlijk 'niks' met me. Want ik had niet het geduld om het af te maken. En dus probeer ik weer iets anders. Wat ik overigens wel volhoud tot het klaar is. Zo leer ik weer wat voor invloed die manier van tekenen op me heeft. Op dit moment...
Ofwel: je blijft leren (van) tekenen!
______________________________________________________
De eerste tekening was een simpele lijn, getrokken rond de schaduw van een man, door de zon op een muur geworpen.
Leonardo da Vinci